Filmy biseksualizm, narkotyk, naga pierś

101 to kod pocztowy Reykjaviku, gdzie jest wiele barów, kafejek i spelunek,w których toczy się nocne życie. Tam właśnie Hlynur spędza swoje ostatnie dni i podrywa dziewczyny, jeśli akurat nie awanturuje się w mieszkaniu swojej matki i nie czeka na darmowe posiłki. Hlynur ma 25 lat i żadnego celu w życiu. Ale gdy pewnej zimy matka zaprasza na święta Lolę, swoją hiszpańską nauczycielkę flamenco (w tej roli Victoria Abril), wszystko się zmienia. Żyjąc z zasiłku, bezpieczny w domu swojej matki, Hlynur nigdy nie czuł pragnienia wyjścia poza granice tego mikrokosmosu, któremu na imię 101 Reykjavik. Zdecydowany za wszelką cenę opierać się dorosłości, szybko odkrywa, że życie ma wobec niego własne plany.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Grupa nastolatków próbuje wykorzystać swoje życie do granic możliwości. W tym celu robią makabryczne i dziwaczne rzeczy aby dostarczyć sobie doznań i emocji, miedzy innymi zabawiają się halucynogenami, kochają homoseksualnie, próbują samobójstw, szalonych jazd samochodem, gwałcą się a nawet doprowadzają do śmierci. Na dodatek obcy porywają osoby i dokonują na nich badań i obserwacji. Wszystko to dzieje się przed tzw. : "imprezą roku"..

George Dummurrier (Jean Sorel) jest lekarzem i właścicielem prywatnej kliniki. Jego żona, Susan (Marisa Mell) ma ciągłe pretensje, że praca jest dla niego ważniejsza od niej. Susan ma problemy zdrowotne, cierpi na astmę. George właśnie wyjeżdża na spotkanie z potencjalnym inwestorem. Szuka pieniędzy, gdyż jego klinika ma problemy finansowe. Tak naprawdę jedzie spotkać się z kochanką. W trakcie spotkania otrzymuje telefon. Jego żona w wyniku gwałtowanego ataku astmy zmarła. Kilka dni po śmierci żony, w klubie nocnym, ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu, widzi striptizerkę, która jest idealnym sobowtórem Susan. Oszołomiony jej widokiem postanawia się z nią spotkać.

Rok 1982, Los Angeles. Fabuła opowiada o grupie ludzi, w większości hollywoodzkich bogaczy, producentów, reżyserów, aktorów czy piosenkarzy. Ich losy splatają się ze sobą. Chociaż wydaje się, że cały świat leży u ich stóp, jednak początki AIDS, uzależnienie od narkotyków i alkoholu i niemożność porozumienia się z drugim człowiekiem, sprawiają, że ich życie jest puste i wypalone.

To jeden z tych filmów, co to są "o życiu". Opowiada losy trójki bohaterów, którzy próbują razem ułożyć sobie życie. Dwóch mężczyzn i kobieta. Wątek gejowski. Rozterki psychiczne, przełomowe wybory życiowe. Film ciągnie się od wczesnych lat dziecięcych bohaterów do pełnej dorosłości. Spokojna opowieść o niespokojnych duszach.