Filmy tancerz, piosenkarz

To historia Lolity Cassard, dwudziestolatki, która jest wściekła na cały świat, ponieważ nie wygląda jak dziewczyny z pism kolorowych, ani jak jej szczupła macocha. Tak strasznie chciałaby być piękna, przynajmniej w oczach swego ojca; pragnie skłonić go, żeby w ogóle chociaż na nią spojrzał. Jest to również historia mężczyzny, Etienne'a Cassarda, który nie za bardzo ogląda się na innych, ponieważ zbyt wiele czasu zajmuje mu przyglądanie się sobie - czuje, że się starzeje, wie także, co to znaczy być niekochanym, a obecną pozycję musiał sobie wywalczyć.[...] To historia ludzi, którzy wiedzą doskonale, co zrobiliby na czyimś miejscu, ale niezbyt dobrze radzą sobie na własnym.

Film oparty został na autentycznych wydarzeniach, które miały miejsce w latach 1998–1999, kiedy Kubrick pracował w Londynie na planie Oczu szeroko zamkniętych. W mieście pojawił się wówczas mężczyzna, który podając się za niego, uczestniczył w wielu ekskluzywnych przyjęciach i bez problemu wchodził do najdroższych londyńskich restauracji i klubów. Szczególnie interesujący jest fakt, że mężczyzna ten nie był w ogóle podobny do Kubricka.

Historia osadzona we wczesnych latach 1900 opowiada o życiowych zmaganiach Afroamerykanki mieszkającej na południu. Jest to odważne, nowe podejście do ukochanego klasyka autorstwa Alice Walker.

Dla młodziutkiej Giselle, życie jawi się jak prawdziwa bajka, ma poślubić pięknego księcia i żyć długo i szczęśliwie u jego boku. Nie dane jej jednak zaznać tych przyjemności. Zła czarownica wygania ją bowiem z animowanej, baśniowej krainy Andalazji. Giselle trafia do pozbawionego magii i całkowicie realnego współczesnego Nowego Jorku. Tam, z pomocą przychodzi jej cyniczny i rzeczowy adwokat, który, zaskakując samego siebie odkrywa, że dał się oczarować tym niewinnym, szeroko otwartym, zachwycającym oczom.

Federico Fellini przedstawia nam poetycką wizję Wiecznego Miasta. Według reżysera, Rzym ma klika wymiarów, w których mieszają się przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. Jest świetnym miejscem do oglądania widowiska życia. A także wielkiego widowiska końca świata. Wyobraża sobie, że koniec świata byłby w Rzymie spektaklem wysoko ocenionym i gorąco oklaskiwanym. Po czym wszystko można by zacząć od nowa, albo raczej odrodzić się. W filmie powracają liczne motywy i obsesje twórczości Felliniego.

Oto on, Napoleon Dynamite, nowy rodzaj bohatera. Bryluje wśród szkolnej braci dumnie obnosząc pseudo-afro i obciachowe śniegołazy do przyciasnego garnituru. Nieprzeciętnie - w swoim mniemaniu - uzdolniony, wciąż szkicuje fantastyczne bestie, chyba że przeszkadza mu naprawdę wredny wuj Rico i brat Kip, którego spacyfikować może tylko lewy sierpowy...

Z maszyny o zębatych kołach, wielkich przekładniach i kilometrach pasów transmisyjnych niczym mała śrubka wypada, grany przez Chaplina, robotnik. Wycieńczony pracą i załamany nowym sposobem podawania pracownikom posiłków - przez rurkę do ust, ląduje w zakładzie psychiatrycznym. Wyleczony ponownie trafia do zakładu zamkniętego, tym razem karnego, gdy podczas nielegalnej demonstracji nieopatrznie podnosi z ulicy czerwoną szmatę.

Akcja opowieści dzieje się zimą 1945 roku w czasie walki o wyspę Iwo Jima. Głównym bohaterem jest młody marines, James Bradley, który, po zwycięskiej bitwie, razem z pięcioma innymi żołnierzami zatknął amerykańską flagę na górze Suribachi.

Niewielka ziemska posiadłość gdzieś na Nizinie Padańskiej, stary zagracony dom, a w nim niezwykła rodzina: ślepa matka i jej czworo dzieci - córka (Giulia) oraz trzech synów, z których jeden (Leone) jest upośledzony umysłowo, drugi (Alessandro) cierpi na epilepsję i tylko najstarszy (Augusto) jest dostatecznie normalny i przedsiębiorczy, żeby utrzymać całą rodzinę, prowadząc interesy w pobliskim miasteczku. Pod pozorami normalnego rodzinnego życia (rytuał wspólnych posiłków poprzedzonych modlitwą, wyprawy na cmentarz, gdzie znajduje się grób ojca) kłębią się wrogie instynkty, podłość i nienawiść, wybuchając od czasu do czasu gwałtownymi scenami. Ich prawdziwy sens nie dochodzi tylko do świadomości matki, potulnej bardziej z głupoty, niż dobroci. W głowie Alessandra rodzi się zbrodniczy plan "uzdrowienia" rodziny przez wyeliminowanie tych jej członków, którzy są jedynie ciężarem.

Robert Redford gra "Pana Poważnego", a Jane Fonda jego młodą żonę, która ponad wszystko przedkłada dobrą zabawę. Kiedy uniesienia miodowego miesiąca ustępują codziennej rutynie, a ona przeobraża się w kurę domową pilnującą małego mieszkania na piatym piętrze (bez windy), małżeńska harmonia zamienia się w tragikomiczną huśtawkę niespełninych marzeń. Do tego dochodzi narzekająca teściowa i flirtujący z nią starszy sąsiad. Czy młodzi mają szansę na happy end?