Filmy nowe kino niemieckie

Film, nagrodzony Oscarem przez Amerykańska Akademię, który powstał w oparciu o słynną powieść Güntera Grassa pod tym samym tytułem, portretuje mieszkańców Gdańska – Polaków, Niemców i Kaszubów – na tle historycznych wydarzeń pomiędzy rokiem 1924 i końcem II wojny światowej. Bacznym obserwatorem owych zdarzeń jest Oskar Matzerath, nad wiek rozwinięty chłopiec, którego świat dorosłych napawa sceptycyzmem i niechęcią. Nie chcąc stać się jego częścią, w dniu trzecich urodzin postanawia, że nie będzie dalej rosnąć. Z okazji urodzin rodzice kupują mu blaszany bębenek, który odtąd będzie jego nieodłącznym towarzyszem. Głośnym bębnieniem i przenikliwym wrzaskiem chłopiec potrafi kruszyć szkło, tym samym protestując przeciwko braku zainteresowania i kłamstwom dorosłych.

Akcja filmu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości w Republice Gilead, utworzonej po wojnie na terenie Stanów Zjednoczonych. Zabronione jest tu niemal wszystko, co nie pasuje do „jedynej słusznej koncepcji” totalitarnego państwa: homoseksualizm, cudzołóstwo i prostytucja, kolorowe pisma dla kobiet, a nawet oryginalny, indywidualny ubiór. Ponieważ powietrze jest skażone radioaktywnie, większość kobiet nie może mieć dzieci. Rząd wyznacza więc „płodne” dziewczyny, tak zwane „Podręczne”, by rodziły potomków wpływowym, bezdzietnym rodzinom. W tym celu umieszcza je w domach notabli, mających je zapłodnić. Jedną z nich jest Kate (Natasha Richardson), złapana na próbie ucieczki do Kanady.

W maju 1828 roku w Norymberdze pojawił się młody mężczyzna nie potrafiący porozumieć się z otoczeniem. Legenda mówi, że był synem Napoleona. Żyjący od urodzenia w całkowitej izolacji, stał się obiektem dociekań ówczesnych naukowców, dopóki nie został zamordowany w pięć lat później... Na tej kanwie Herzog buduje filozoficzny esej o człowieku nieskażonym cywilizacją, o duszy naiwnej, pięknej i czystej moralnie. W roli Hausera zagrał Bruno S. - upośledzony berliński clochard.

Reżyser Friedrich Monroe (Patrick Bauchau) realizuje w Lizbonie dokumentalny film o tym mieście. W czasie zdjęć ogarnia go zwątpienie i wzywa na pomoc przyjaciela. Po przyjeżdzie na miejsce, Philip dowiaduje się, że jego przyjaciel - reżyser zaginął. [opis dystrybutora]

Piękny letni dzień. Ogród. Taras. Kobieta i mężczyzna siedzą przy stoliku pod drzewami, muska ich miękki letni wiatr. W oddali, w rozległej równinie, sylwetka Paryża. Zaczyna się rozmowa: pytania i odpowiedzi między kobietą i mężczyzną. Zajmują się doświadczeniami seksualnymi, dzieciństwem, wspomnieniami, różnicą między mężczyznami a kobietami. Ilustrują zarówno, kobiecy i męski punkt widzenia percepcji.

Kocham Kino to hołd złożony magii kina. Film, powstał na 60. urodziny jednego z najbardziej opiniotwórczych festiwali filmowych na świecie - Festiwalu w Cannes. Obraz składa się z 33 etiud, zrealizowanych przez światowych reżyserów. Motywem łączącym je wszystkie jest nieśmiertelny temat kina. Pomysłodawcą obrazu jest pan Gilles Jacob szef Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes. Nie ulega wątpliwość, że każdy, kto szuka w kinie nie tylko rozrywki, ale również sztuki, znajdzie tutaj przynajmniej jednego ze swoich ulubieńców. W tej wielokulturowej mieszance, cenieni autorzy, zdobywcy Złotej Palmy składają hołd kinu, a każdy z nich robi to w swoisty dla siebie sposób. Skromny budżet miał zmusić reżyserów nie tylko do bycia szczególnie kreatywnymi, nieprzewidywalnymi, zabawnymi, czułymi, cynicznymi, kontemplacyjnymi, poruszającymi lub prowokującymi, ale również do bycia bardziej przystępnymi i śmiałymi - tłumaczył pomysłodawca - Giless Jacob. Kino może być cytrusowym zapachem obieranej pomarańczy, dotykiem ciepłej skóry pod jedwabną pończochą lub po prostu salą, zatopioną w ciemnościach, skąpaną w uczuciu oczekiwania.

Opowieść o pewnej służącej, która pomogła w dezercji uciekinierowi z Bundeswehry. Tytułowa bohaterka to kobieta, która przez opinię publiczną została określona jako ukochana mordercy i prowokatorka, a nawet winna śmierci matki...

Kontynuacja filmu Abela Ferrary z 1992 roku to opowieść o gliniarzu (Nicolas Cage), który świetnie radzi sobie w świecie narkotyków, chętnych kobiet i gigantycznych karabinów.

Podczas jazdy samochodem bez celu po mieście, młody pisarz przypadkowo zabija dziecko. Wypadek i jego następstwa okrywają go głęboką traumą. Przez 12 lat stara się zrozumieć, co się stało, gdy patrzy w lustro, widzi mordercę.

Pina nie jest biografią zmarłej przed dwoma laty choreografki Piny Bausch. To raczej hołd złożony przez Wima Wendersa jej twórczości i hymn na cześć sztuki. W filmie niemiecki twórca staje w obronie najdelikatniejszych wartości - uczuć, piękna, szacunku dla drugiego człowieka. Reżyser zarejestrował najważniejsze przedstawienia artystki - Święto wiosny, Vollmond i Café Müller. Poprosił członków jej zespołu o wykonanie części układów na ulicach niemieckiego Wuppertalu. W filmie niemal nie padają słowa, środkiem ekspresji tancerzy jest ciało.