Maggie Gyllenhaaall nakręciła film ascetyczny w formie i treści, jakby z góry uznała, że podjęty przez nią temat, nie wymaga rozmachu 6
Leda jest 48 letnim profesorką, która zajmuje się komparatystyką lingwistyczną. Ze swojego Leeds przyleciała do Włoch. Tutaj odpoczywa, pracuje, obserwuje. Jest bywalczynią, obywatelką świata. Retrospektywnie, bo w takich dwóch planach rozgrywa się film „Córka”, Leda o sobie mówi, że lubi oglądać obcojęzyczne filmy, nie znając języka, w jakich są kręcone. Na plaży, na której się opala, robi de facto to samo. Leda unika jednak towarzystwa, ale ono nie unika jej. Kobieta odnajduje córkę plażowiczki Niny. Dziecko przepadło, wszyscy go szukają, myśląc, że utonęło. Leda bezpiecznie przyprowadza dziewczynkę, która się zawieruszyła gdzieś nieopodal plaży. Odtąd Nina zabiega o względy Ledy. Ona sama zmaga się z demonami swojej przeszłości. Jest matką dwóch dorosłych już córek. Chęć obserwacji postaw macierzyńskich na włoskim ustroniu wynika z własnych niedobrych w tej mierze doświadczeń. Leda będąc młodą matką, a jednocześnie obiecującym naukowcem, podczas któregoś z sympozjów straciła głowę dla brodatego mentora świata naukowych konwentykli. Potem na wiele lat opuściła rodzinę. Z perspektywy czasu analizuje swój brak instynktów macierzyńskich. Teraz utrzymuje kontakt z córkami, ale jest to relacja zdawkowa, okolicznościowa. Podczas pobytu we włoskim kurorcie Leda ma możliwość zmierzyć się z własnymi zaniechaniami, które ją trapią.
Film autorstwa Maggie Gylleeenhaaal (scenariusz i reżyseria) nie idzie tropem łatwych definicji. Filmowa Leda ma świadomość własnych słabości. Porzuciła męża, obarczając go odpowiedzialnością za wychowanie małych córek. Obecnie nie będzie jednak wystawiała certyfikatów moralności innym, którzy nieświadomie idą jej śladem.
Maggie Gyllenhaaall nakręciła film raczej ascetyczny w formie i treści. Nie pokusiła się w żadnym miejscu o brawurę, jakby z góry uznała, że podjęty przez nią temat, nie wymaga rozmachu. Powstało zatem dzieło intymnie nastrojowe, wspierane dźwiękiem dyskretnej muzyki. Dylematów Ledy film „Córka” nie rozstrzygnie. Być może reżyserka uznała, że samo ich podjęcie warte będzie zaledwie kameralnego filmu.
Po emisji „Córki” uda się zapewne zapamiętać kilka ciekawych kreacji aktorskich, jak Olivii Colman (Leda), Eda Harissa (Lyle) czy wreszcie Jessie Buckley w roli młodocianej bohaterki filmu. Właśnie przekonujący dobór aktorek wcielających się w tę samą postać uznać wypada bodaj za największy atut filmu. Dzięki trafionemu podobieństwu obu pań łatwiej przyjdzie uznać za szczerą opowieść Maggie Gyllenhaaall. Dorosła już Leda wygląda wiarygodnie, wspominając siebie samą sprzed lat. Zupełnie tak, jakby swoim smutnym wzrokiem chciała wyrazić bezgraniczne zdumienie: na czym mi to życie właściwie zleciało?
