„Lingui” to dobry materiał wyjściowy do realizacji tematu podejmującego kontrowersyjne wątki świata upaństwowionej mizoginii i podrzędnej tam roli kobiet 4

Piętnastoletnia Amina zostaje wydalona ze szkoły. Dziewczynka jest w jest w ciąży. W Czadzie obowiązuje islam i takie przypadki są piętnowane instytucjonalnie. Matka Aminy, Maria, dowiedziawszy się o problemach córki chce jej pomóc usunąć ciążę. Zanim do tego dojdzie, dziewczyna podejmuje próbę samobójczą. Na szczęście nieudaną. Lekarz miejscowego szpitala nie ma odwagi podjąć się zabiegu. W Czadzie za podobne praktyki grozi mu pięć lat więzienia i zakaz wykonywania zawodu. Maria dzięki znajomościom znajduje dojście do miejsc, gdzie aborcja może zostać wykonana. Koszt przedsięwzięcia przerasta jednak możliwości finansowe kobiety. Z pomocą przychodzi nieoczekiwanie Fanta. Siostry nie miały od jakiegoś czasu dobrego kontaktu. Teraz połączyło je wspólne nieszczęście. Fanta ma nieletnią córkę. Jej ojciec nalega na obrzezanie dziecka. Kobiety, pomagając sobie, mają okazję reanimować zarzucone relacje. Żyją w świecie zdominowanym przez sfanatyzowanych mężczyzn. Wiedzą, że ich potrzeby nie są tu brane pod uwagę. Muszą liczyć wyłącznie na siebie.

Mahamat – Seleh Haroun, reżyser i scenarzysta filmu „Lingui” od czterdziestu lat mieszka we Francji. Czadyjski artysta, choć posiada korzenie afrykańskie, przesiąkł zatem optyką kraju, w którym żyje. Zabierając się za realizację swojego filmu, pozostaje w moralnym rozkroku. Waha się, czy opowiedzieć historię o męskiej dominacji w swoim mateczniku z pozycji tych, których był świadkiem wiele lat temu, czy z obecnych, których raczej do końca nie zna. Emancypacja kobiet w samym środku Afryki dokonuje się powoli. W filmie Harouna chyba jakby bardziej na skróty. Nastoletnia Amina o aborcji decyduje sama, nie bacząc na opinię otoczenia. Mało wiarygodny ten przekaz pozwala się domyślać, że Haroun nakręcił film nie do końca mający coś wspólnego z miejscowymi realiami.

„Lingui” to dobry materiał wyjściowy do realizacji tematu podejmującego kontrowersyjne wątki świata upaństwowionej mizoginii i podrzędnej tam roli kobiet. Zamiast tego otrzymujemy film wprawdzie odważny pod względem zadawanych pytań, ale niewiele wnoszący w kwestii odpowiedzi na nie. Czadyjska produkcja broni się być może w kwestiach prezentacji miejscowej specyfiki obyczajowej, nieznanej widzom z perspektywy Starego Kontynentu. Obrzezanie „na niby” czy fałszywe zaświadczenia o aborcji, które pozwolą Aminie wrócić do szkoły to specyficzne elementy rzeczywistości brutalnego świata, jakie dadzą się zapamiętać po projekcji filmu Harouna.

Finałowa scena „Lingui”, w której bohaterki filmu błądzą w labiryncie, jakim metaforycznie jest kraj, w którym przyszło im żyć, to chyba jedna z niewielu scen nadających filmowi dynamikę wyrwaną z letargu długich, pasywnych scen. Drugi z dających się zapamiętać motywów, traktujący o policyjnej akcji zamknięcia kliniki „La liberte”, gdzie dokonuje się nielegalnych aborcji, nieśmiało uzupełnia scenariusz reżyserskiej inwencji. Obraz dominującego, pełnego hipokryzji islamu nie został w filmie Herouna poważnie obnażony. Sam zaś fakt, że reżyser swój pełen dłużyzn film okroił z jakiejkolwiek czytelnej pointy, niezbyt wiele mówi o prawdziwych intencjach twórcy.